In het begin van 2021 begonnen mijn vader (Dr. Mark Trozzi) en ik aan een missie om de wreedheden van de Criminele Covide Onderneming bloot te leggen, en Canada van hun controle te bevrijden. We wisten niet zeker hoe we de eindjes aan elkaar zouden knopen, of we gevangen genomen of gedood zouden worden. Zou de positieve impact van ons werk de opoffering en het gevaar waard zijn? De onzekerheden waren zwaar en stressvol.

Hoewel mijn vader al 25 jaar een ervaren arts is, kalm onder druk en met veel levenservaring, was ik nog maar net 20 geworden - ik had in 2020 mijn middelbare school afgemaakt, zonder enige kwalificaties. Ik had aanleg voor kunst en had daarnaast ondernemerschap gestudeerd, maar ik had nog nooit geprobeerd iets te doen wat wij van plan waren te gaan doen. Als er iets zeker was over dit nieuwe hoofdstuk van mijn leven, dan was het dat ik al werkend leerde.

Terwijl we pionierden in voor ons onbekende wateren, kregen we te maken met censuur van bedrijven, waren we het doelwit van criminele overheidsinstellingen en werden we belasterd door de dinosaurusmedia. Gehinderd door geschikte demonen op elke hoek, werkten we negen tot zestien uur per dag om onze visie te verwezenlijken; om de waarheid aan het licht te helpen brengen.

Bijna een jaar lang werkte ik uitsluitend op de achtergrond, tot ik op het juiste moment een gids ontmoette; een verrukkelijke arts die Susan heette. We speelden samen muziek, spraken over ideeën en filosofie, en werden al snel vrienden. In de loop van een lang gesprek bracht zij de kwestie ter sprake dat mijn generatie is bijna helemaal niet vertegenwoordigd.

Dr. Susan vroeg me, "zou je overwegen je naam daar te zetten?"

"Nee, mijn plaats is op de achtergrond," antwoordde ik. Maar het zaadje was gezaaid en de vraag hield me dag en nacht bezig: Als ik het niet ben, wie dan wel?

Synchroniciteit volgde. Minder dan een week later deed zich een gelegenheid voor om de pen op papier te zetten, en schreef ik mijn eerste openbare artikel, Een beginner gids om Big Tech hersenspoeling te beëindigen, die we publiceerden op drtrozzi.org ter gelegenheid van mijn 21ste^st verjaardag. Ik voelde me geïnspireerd en gewaardeerd, toen ik zag dat er meer dan 5600 mensen gelezen hadden. Positieve reacties stroomden binnen van ons prachtige publiek, familie en vrienden. En de kers op de taart werd op mijn gemotiveerde hart geplaatst, toen John Platinum mijn artikel opnam in een bericht op Al de Goss. De titel: "Over naar de jeugd."

"Het is hopelijk niet zeldzaam om zo'n verlichting te vinden in de jeugd van vandaag." Deze woorden veranderden mijn perceptie van de toekomst, en mijn wereldbeeld, sneller dan ik zou kunnen zeggen, "Ik ben niet alleen."

In de weken daarna dacht ik na over wat ik nu zou doen; er kwamen geen intuïties bij me op over wat ik moest schrijven. Welk probleem kan ik nu helpen oplossen? Het voelde alsof er een miljoen waren om uit te kiezen. Voordat ik verder kon, moest ik terugblikken, en ik dacht aan Dr. Susan en het probleem dat aan de basis lag van deze ervaring: mijn generatie is bijna helemaal niet vertegenwoordigd.

Van binnenuit kijkend, nadenkend over hoe ik tot dit punt in mijn leven gekomen was, zocht ik via mijn ervaringen van het afgelopen jaar, de vaardigheden die ik had geleerd, en deze recente ervaring van ontwaken naar deze gloednieuwe vraag over het interpreteren van al deze schijnbaar goddelijke leiding. Langzaam begon de puzzel in elkaar te vallen.

Kort daarna werd ik lid van het WCH Jeugd Comité, dat net een paar weken daarvoor was gevormd. Toen ik lid werd, werd mij gevraagd hoe ik mijn generatie zou wakker schudden/inspireren, en mijn antwoord waren de ruwe eerste ideeën achter Over naar de Jeugd. In de dagen die volgden, dwarrelden mijn gedachten rond dit citaat van Gandhi, dat ik een paar jaar eerder in het appartement van mijn broer van de muur had gelezen.

"Wees de verandering die je wilt zien in de wereld"

Het goede voorbeeld geven is de enige manier om een leider te zijn. Als ik wilde dat mijn leeftijdsgenoten de wereldproblemen die hen na aan het hart liggen zouden oplossen, zou ik eerst datgene moeten oplossen wat mij na aan het hart ligt. Ik zou een manier moeten vinden om de jeugd te laten samenwerken aan positieve verandering, een platform moeten bouwen waar ze hun stem kunnen laten horen, en hen in contact moeten brengen met de leraren die ze nodig hebben om te slagen in hun zoektocht. Uiteindelijk, toen ik besloot deze website te beginnen bouwen, werden de overblijfselen van mijn twijfels weggenomen toen een andere subtiele synchroniciteit zich voordeed: "overtotheyouth.com" was beschikbaar.